Het probleem van kunst is dat je er niet echt een waardeoordeel over kan vellen, want wanneer is iets 'goede' kunst?
Is iets goede kunst wanneer het emoties opwekt? Zo ja, zijn het dan wel de gepaste emoties voor die vorm van kunst, je gaat immers ook niet huilen bij een komedie (film is ook een kunstvorm ja
), dus dat is bijvoorbeeld geen goede maatstaf. Is iets goede kunst wanneer het, in het geval van bijvoorbeeld schilderkunst, realistisch is? Er zullen ook zeker mensen zijn die dat juist niet mooi vinden; "je kan dan ook gewoon naar een foto kijken".
Ingewikkelder wordt het bij abstracte kunst, want vaak is het daar van belang om te kijken naar de intenties van de kunstenaar, en juist die zijn niet altijd even duidelijk. Persoonlijk ben ik niet zo'n fan van abstracte kunst, maar dat is meer omdat ik een
stel gekleurde vlakken of
primaire kleuren met een spannende naam niet heel interessant vind om naar te kijken. Wél kan ik waarderen wat een kunstenaar ermee zou kunnen bedoelen of dat er sprake is van een vernieuwende factor.
Ik denk dat het er met kunst over gaat dat een kunstenaar iets (overwegend) bewust doet, waar een dier willekeurig strepen op een doek zet; een kunstenaar realiseert dus zijn of haar intenties en ideeën, wat wij als kijkers terug (zouden kunnen) zien in het werk. Hoewel je dan puur esthetisch het werk van de hond meer kan waarderen, is het naar mijn mening van belang dat je naar het werk kijkt in de context. In dat geval kan ik dan meer waardering opbrengen voor een Mondriaan (die in zijn tijd toch wel echt vernieuwend was) dan voor de schilderijen van de hond, hoewel ik die dus esthetisch gezien mooier vind.
(Deze "kunstrant" is het gevolg van een vak wat ik eigenlijk niet echt wilde volgen, maar toch heb gevolgd. Het ging over kunstfilosofie woop.)
Raar....
